آیت الله جوادی آملی در تفسیر آیات ابتدایی سوره بقره در تبیین طبابت قرآن گفت: وقتی دکتر، طبیب حاذقی باشد هم درد را به بیمار می گوید (که درد چیست و چه چیز دردآور است، مرض‌آور است) و هم راهِ درمان را می گوید.

ایشان بیان کردند: قرآن می فرماید که من شفایم، نه این که صبر می‌کنم هر که مریض شد او را درمان کنم. بلکه قرآن شفاست، هم در مقام دفع مرض، هم در مقام رفع مرض، یعنی نه می‌گذارد جامعه اسلامی بیمار بشود، نه می‌گذارد کسی که بیمار شد به همان وضع بیماری‌اش بماند، هم می‌گوید چه چیز دردآور و مرض‌آور است و هم راه درمانش را بیان می‌کند.

اگر طبیبی بنشیند تا بیمارها به او مراجع کنند، این طبیب الهی نیست. طبیب الهی که انبیا به این طب متّصف‌اند (طبق بیان حضرت امیر (ع) در نهج البلاغه، رسول خدا (ص) به عنوان طبیب معرّفی شده است) "طبیب دوّار بطبّه" هستند که هم بیماری را می شناسند و به مردم نسبت به آن آگاهی می دهند و هم راه درمان را می دانند و به همه نشان می دهند و همچنین منتظر نمی نشیند هر که بیمار شد به آنها مراجعه کند بلکه خود به سراغ بیمار می روند.

 نکته مهم در طبابت قرآن کریم

خداوند فرموده که قرآن شفای دردهاست، برای توضیح این پیام الهی، در ذیل ویژه گی های طبابت قرآن آورده می شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: