چهاردهم خردادماه برای همیشه تلخ است.

روزی تلخ برای من و همه بچه های مظلوم جهان؛

بچه های لبنان، فلسطین، آفریقا، افغانستان.

چهاردهم خرداد روزی است که فرشته ها آمدند و امام خمینی را تا آسمان بردند.

امام خمینی پدر همه بچه ها بود؛ پدر پیر و مهربان.

او زندگی اش خلاصه شده بود در عشق به خدا و مردم محروم.

او روشن تر از آفتاب بود.

مادرم می گوید: امام خمینی خدا را در ایران زنده کرد

دین خدا را در ایران زنده کرد.

مادرم می گوید: امام خمینی دل ها را به هم نزدیک کرد

او دلش آسمانی بود.

و حرف هایش روشن بود؛ مثل آب

اچهاردهم خرداد، روح بزرگ امام خمینی به خدا پیوست

آن روز همه ایران سیاه پوش شد.

آن روز همه بچه های جهان عزاداری کردند.

آن روز از بیمارستان قلب تهران تا بهشت زهرا

فرشته ها پیاده روی کردند.

حالا مزار او در بهشت زهرا، مثل نگینی می درخشید.

=======================

آن مرد بزرگ

شاید دیده باشید کسانی را که به موقعیّت یا مقامی هر چند ناچیز و زودگذر می رسند و همه را فراموش می کنند. حتی خویش را گم می کنند. امّا جاودانگی مردان بزرگ که رهبری مردم را بر دوش دارند چیزی جز تواضع آنها نیست.

رهبر کبیر انقلاب ما، در برابر یک کودک، در کنار یک پیرمرد، یک مجروح، پاسدار و یا کشاورز، آن قدر خضوع و فروتنی می کرد که می گفت: من یک طلبه ام، خدمتگزار مردمم، به من نگوئید رهبر.

ای کاش من هم پاسدار بودم، رهبر ما طفل سیزده ساله ای است که... و صدها نکته دیگر که دل بیدار خواهد و چشم بینا.

رحلت امام خمینی «ره» تسلیت باد.

مهناز السادات حکیمیان

=========================

ای امام روزهای بی کسی!

باورش سخت است خیلی سخت، آه...

مثل اشک از چشم، رفت از پیش ما

ای امام روزهای بی کسی!

چیست بی تو سرنوشت اشک ها

بی تو هر جای زمین سرد است، سرد

چشم هایت را مبند ای آفتاب!

کوچه ها و شهرها و قلب ها

بی تو یخ بسته است، برخیز و نخواب

آه... دیگر قاصدک ها تا ابد

خاطراتی تلخ را می آورند

بادبادک های دلتنگی، چه وقت

رو به سمت بادها می آورند؟

پریسا فعله گری

=========================

از زبان خانه امام

دلم برایت تنگ شده، مدت هاست احساس می کنم چیزی را گم کرده ام. سال ها ست که می بینم چیزی از من کم شده است. چند سالی است که در عزای تو همه به هم تسلیت می گویند، اما هیچ کس به من تسلیت نمی گوید. همه خیال می کنند که چون من از سنگ و آجر و آهن هستم، پس احساسی ندارم. اما تو می دانی که اگر بغض من بشکند و سیل گریه از چشمانم راه بیفتد، همه تهران، نه! همه ایران و شاید همه جهان را آب خواهد برد. خیلی دلتنگم. آخر چگونه می توان دوری مردی چون تو را تحمل کرد. چگونه می توان آن همه عظمت و بزرگی و مهربانی را فراموش کرد.

حتی حضور زایرانت هم نمی تواند دلتنگی های مرا کم کند.

تنها چیزی که می تواند تحمل این درد را برایم کم کند، خاطراتی است که از تو دارم و تصویری که از تو روی سینه ام نصب شده است.

محمدرضا میرزائی اصفهانی

دل نوشته های برای امام

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: